Uczniowie podziwiają piękno świątyni – kamienie, zdobienia, dary. Jezus jednak od razu przenosi ich spojrzenie z tego, co zewnętrzne i przemijające, na to, co wieczne. Mówi wprost: „Przyjdzie czas, kiedy nie zostanie kamień na kamieniu”. To mocne ostrzeżenie: wszystko, co budujemy rękami, choćby było piękne, w końcu przeminie. Trwa tylko to, co jest zakorzenione w Bogu.
Dlatego Jezus nie odpowiada uczniom na pytanie „kiedy”, ale mówi „jak żyć”. Nie chodzi o kalendarz końca świata, ale o postawę serca: „Strzeżcie się, żeby was nie zwiedziono” – czyli bądźcie czujni, nie dajcie się oszukać fałszywym prorokom. „Nie trwóżcie się” – nawet jeśli wokół będą wojny, klęski, zarazy, to nie jest powód do paniki, bo Bóg nad tym panuje. „To będzie dla was sposobność do składania świadectwa” – prześladowania nie są końcem, lecz okazją, by pokazać światu, że Jezus jest prawdziwą nadzieją.
Jezus obiecuje coś niezwykłego: „Ja dam wam wymowę i mądrość”. To oznacza, że chrześcijanin nie musi wszystkiego planować i przewidywać – wystarczy ufać, a Duch Święty poprowadzi w odpowiednim momencie. Na końcu pada zdanie, które jest kluczem: „Przez swoją wytrwałość ocalicie wasze życie”. Nie przez siłę, nie przez spryt, nie przez ucieczkę, ale przez cierpliwą wierność Jezusowi.
To słowo jest niezwykle aktualne. Dziś też widzimy wojny, kryzysy, kataklizmy, podziały. I wielu ludzi wpada w panikę albo daje się porwać głosom, które obiecują szybkie i łatwe rozwiązania. Jezus uczy nas patrzeć głębiej: świat będzie się chwiał, ale kto ufa Jemu, nie zachwieje się. Bo On jest skałą, której nie da się zburzyć.
Nie żyjmy lękiem przed końcem, ale nadzieją na spotkanie z Chrystusem. Nie pytajmy: „kiedy to nastąpi?”, ale: „czy jestem wierny teraz?”. Bo każdy dzień jest okazją, by wytrwać w miłości, złożyć świadectwo i pozwolić Bogu, by prowadził nas swoją mądrością.